ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตต้องมาทำอะไรอย่างนี้
เคยนึกเอาไว้ว่าฉันจะไม่มีวันเดินป่าเด็ดขาด เพราะอะไรน่ะเหรอ มีเหตุผลง่าย ๆ สองข้อ คิดว่าร่างกายของตัวเองมีขีดจำกัดรึพูดง่ายๆไม่เคยคิดว่าจะทำได้ ข้อสองข้อนี้สำคัญมาก ฉันเป็นคนที่มีปัญหาเรื่องการจำทางมาตั้งแต่เด็ก บ่อยครั้งที่เข้าซอยบ้านตัวเองผิด และมากกว่าหนึ่งครั้งหลงอยู่ในสวนหลังบ้านเนื้อที่สองไร่กว่าของตัวเอง จำไม่ได้ว่าต้องเดินออกไปทางไหน จะร้องตะโกนให้คนช่วยรึก้ออาย นี่มันแค่สวนหลังบ้าน เลยเดินตัดทางแล้วแต่มันจะโผล่ไปทางไหนจนเจอท่อพีวีซีที่พ่อฝังไว้ที่สวนหลังบ้านเลยเดินตามท่อพีวีซีออกมา
เพราะฉะนั้นการเดินป่าจึงเป็นเรื่องน่ากลัวมากสำหรับฉัน แต่พอมาถึงวันหนึ่งฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะทีมเราจะต้องสำรวจกวาวเครือ และพวกน้องๆ ไม่ยอมให้ฉันนั่งรอที่ชายป่า
เอาก้อเอาลองดูทั้งที่กลัวมากกังวลมากจนนอนไม่หลับ ทริปแรกในชีวิตฉันไกด์เดินป่าเป็นพระที่ท่านดูแลวัดที่อยู่เชิงเขา ฉันก้าวเดินตามท่านไปติดๆก้าวต่อก้าว ท่านเหยียบลงตรงไหนพอท่านถอนเท้าออก ฉันเหยียบตามทันที ก้าวไปข้างหน้าสูงขึ้น ๆ ไม่ยอมหยุด ความกลัวมีมากกว่าความเหนื่อย พอท่านชวนพัก หันหลังกลับไปดูปรากฏว่าเราสองคนทิ้งช่วงทีมงานเกือบร้อยเมตรต้องหยุดรอกว่าคนอื่นๆจะไต่มาหน้าเหลืองเชียว
อดกระซิบถามท่านไม่ได้ว่า (อาจารย์ไม่เหนื่อยเหรอคะไม่เห็นได้ยินเสียงอาจารญ์หอบเลย" ท่านตอบว่า "เหนื่อยซิ แต่แอบหอบอายโยม" ฮ่า ฮ่า ฮ่า
( มีต่อ )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น